Veritas V9 / RMNP, CO
Dark Horse V10 (attempts) / Guanella Pass, CO
Bierstadt V10 / Mt Blue Sky, CO
N^2 V6 (FA) / Mt Blue Sky, CO
Dark Horse V10 / Guanella Pass, CO
Love Matters V8 / Guanella Pass, CO
> First Flatiron
Mirror Mask V10 / Mt Blue Sky, CO
The Dali sit V9 / Mt Blue Sky, CO
Steppenwolf V10 / Mt Blue Sky, CO
Peter and the Wolf V9 / Squamish, BC
Ivory Corner V10 / Squamish, BC
Panta Rhei V7 / Squamish, BC
The Black Council V11 / Squamish, BC
Combustion V9 / Squamish, BC

Voor twee weken naar Noord-Amerika. Eerst een week naar Nuno in Colorado en daarna een week naar Ima, Colum en Maeve in Squamish. Ik kon er maanden naar uitkijken en heb – misschien wel dankzij dat vooruitkijken – de tijd die ik had optimaal benut.

Colorado 14-22 augustus

In 2010 leerde ik Nuno kennen en sindsdien hebben we altijd contact gehouden. In 2017 zagen we elkaar voor het laatst, maar als ik hem begin dit jaar mail om een weekje samen te klimmen in Colorado, mailt hij meteen terug dat ik moet boeken en verder volledig op hem kan rekenen. 

Op 14 augustus pikt Nuno me in de namiddag op van het busstation in Boulder. De afgelopen maanden spraken we elkaar al een paar keer telefonisch en er ligt een heel plan klaar om in een week tijd zoveel mogelijk van Colorado te zien. Rocky Mountain National Park, Mt Blue Sky en Guanella Pass staan op het programma. Helaas zijn de scholen in de VS weer begonnen en moet Nuno werken. Ik kan er echter met zijn camper op uit trekken. Bijkomend voordeel; er is genoeg ruimte voor acht pads. Zie die maar eens in een huurauto te proppen.

Die pads bleken hard nodig voor Veritas V9 (RMNP), die ik op de eerste dag na 4 uurtjes slaap klim. In het weekend is Nuno vrij en gaan we eerst naar Guanella Pass. Daar regenen we compleet weg. De volgende dag is het beter en klimmen we in Mt Blue Sky. Ik merk hier voor het eerst wat de hoogte met me doet. Na de stevige wandeling moet ik lang op adem komen. En na het klimmen van Bierstadt V10, ben ik compleet buiten adem en voel ik m’n hoofd bonken. Toch moet ik nog even door. Nuno wil me een FA cadeau doen en daarvoor moeten we het talusfield in boven het gebied, waar hij de afgelopen jaren meerdere indrukwekkende lijnen heeft geopend. De boulder die hij op het oog heeft voor mij is een klein muurtje met enkele pockets. Niet mijn sterkste punt, maar na een halfuurtje puzzelen open ik N^2 V6; een referentie naar de grote en de kleine Nuno. 

Ik blijf een nachtje slapen in de camper – terug naar Longmont is ruim anderhalf uur rijden – en wil de volgende ochtend heel vroeg terug naar Guanella. De mogelijkheid om dit te doen geeft me flashbacks naar 15 jaar geleden. Wakker worden in de van, en doen en laten wat je wil. Om 5 uur haal ik een matige koffie bij een tankstation en in de schemer rijd ik omhoog naar Guanella Pass. Voor 7 uur ‘s ochtends klim ik Dark Horse V10, een van de mooiste boulders van de trip. 

Op mijn enige rustdag lijkt het Nuno een goed idee om me mee te nemen naar de First Flatiron, een honderden meters hoge zandstenen plaat boven Boulder. Terwijl de zon ondergaat, soleren Nuno, Jesse en ik omhoog. Naast alle boulders een hele mooie ervaring van een wat andere orde. Als we twee uur later weer bij de auto aankomen, ben ik gesloopt van het looptempo van de mannen.

En dan heb ik nog maar twee klimdagen. Nog steeds ben ik wat gejetlagd en inmiddels ook snipverkouden. Tijd om rustig aan te doen is er echter niet. Ik ga nog twee dagen in m’n eentje naar Mt Blue Sky. Op woensdag doe ik bijna twee uur over de wandeling naar het gebied, en ben ik er helemaal alleen. Heel remote en ik realiseer me dat ik ook een beetje moet oppassen. Mirror Mask V10 lukt relatief snel. Ik voel me echter zo slecht dat ik besluit om de andere boulder op m’n lijst – Gorillas in the Mist – te skippen. Die ligt namelijk nog een mijl dieper in de vallei. En ik moet ook nog terug…

Na weer een wandeling van bijna twee uur ben ik om 17.00 uur terug bij de auto. Ik heb keelpijn, snot loopt uit m’n neus en m’n hoofd bonkt hevig. Ik ben te moe om te eten, rijd de vallei uit, parkeer de van in Idaho Springs en slaap in één ruk van 19.00 tot 6.30 uur. De volgende dag voel ik me gelukkig duidelijk beter. De aanloop gaat in een kleine anderhalf uur en bij de Dali boulder kom ik een bekende van vijftien jaar geleden tegen. Kleine wereld! Dali Sit V9 lukt snel. Daarna werk ik lang in Steppenwolf V10. De boulder heeft zo’n duidelijke zitstart dat ik de Amerikaanse squat-start eigenlijk niet wil doen. Het leggen van een toehoek wordt daardoor echter onmogelijk. Na lang werken vind ik een andere methode en op m’n tandvlees maak ik ‘m af. Een mooie laatste!

Squamish 22-30 augustus

Vrijdag de 22e is een rust- en reisdag. Ik ben ruim 12 uur onderweg van Longmont naar Squamish, maar met een uurtje tijdsverschil valt de jetlag gelukkig mee. Ima is ook de hele week vrij en heeft al verschillende activiteiten gepland. Op één rustdag na – waarop we paddleboarden over de Howe Sound – klim in iedere dag een paar uurtjes. Vaak in de (vroege) ochtend, want zeker in het begin van de week is het heet. Soms met z’n allen, soms – voor zevenen – alleen of met Colum, die in een sportroute in Murrin Park aan het werk is. 

Ik heb een aantal boulders op m’n lijst gezet die relatief nieuw zijn, zoals Peter and the Wolf V9 en Ivory Corner V10. Colum voegt daar nog de highball Panta Rhei V7 middenin de Shannon Falls aan toe. Ze lukken allemaal in één sessie. Als bonus weet ik nog The Black Council V11 te klimmen. Niet heel lastig met kneebar, maar ik herinner me nog een sessie van drie jaar geleden in deze boulder; toen lukte het totaal niet. 

Halverwege de week is Maeve twee dagen op de opvang en Colum aan het werk. Dus na de Black Council trekken Ima en ik er meteen op uit naar Echo Lake. De oversteek van de snelstromende Squamish River op de paddleboards is even werken. Het pad aan de overkant brengt ons vervolgens naar een mooie zwemplek. En uiteindelijk zijn we ook weer precies op tijd terug om Maeve op te halen. Op andere middagen hangen we bij de rivier, kijken we naar de trekkende zalmen en in de avonden laat Maeve zien wat ze met haar step of loopfiets kan op de pumptrack. 

Naarmate de tweede week vordert, merk ik dat het einde van de trip in zicht begint te komen. Ik heb eigenlijk geen dag uitgestaan. En dat begin ik wel te merken. De boulder On Again Off Again V10 zou me moeten liggen, maar het kost me veel moeite. In de tweede lange sessie kom ik dichtbij, maar afmaken lukt net niet. Maar waar Colorado lastig wordt met kinderen, zijn we komende jaren zeker nog wel in Squamish te vinden.

Op de laatste dag klimmen we met z’n allen in Paradise Valley. Daarna rijden we naar de naastgelegen Squamish Valley en laten Ima en ik ons op de paddleboards meedrijven naar huis, zo’n 23 kilometer. Uiteindelijk doen we er vierenhalf uur over – iets langer dan verwacht. En dan zit het erop. Ergens voelt het vreemd dat de trip voorbij is, alsof er nog minstens een paar weken hadden moeten volgen. Want nog nooit was ik zo ver voor zo’n korte tijd. Aan de andere kant waren de weken zo intensief dat het voelt alsof ik minstens een maand ben weggeweest.

Ticklist Colorado + Squamish 2025

15/8 – Veritas V9 – RMNP, CO
17/8 – Bierstadt V10 – Mt Blue Sky, CO
17/8 – N^2 V6 – FA – Mt Blue Sky, CO
18/8 – Dark Horse V10 – Guanella Pass, CO
18/8 – Love Matters V8 – Guanella Pass, CO
20/8 – Mirror Mask V10 – Mt Blue Sky, CO
21/8 – The Dali sit V9 – Mt Blue Sky, CO
21/8 – Steppenwolf V10 – Mt Blue Sky, CO
23/8 – Peter and the Wolf V9 – Squamish, BC
24/8 – Ivory Tower V9 – Squamish, BC
24/8 – Ivory Corner V10 – Squamish, BC
26/8 – Panta Rhei V7 – Squamish, BC
27/8 – The Black Council V11 – Squamish, BC
28/8 – Progression in Backwards Thinking V9 – Squamish, BC
29/8 – Combustion V9 – Squamish, BC
29/8 – Phantom Menace V6 – Squamish, BC
29/8 – Storm Troopers V8 – Squamish, BC

Het voelt niet echt als zomer. Vrij veel regen – de laatste week bijna dagelijks – en temperaturen van zo’n 23 graden. Dat zijn we van eerdere jaren niet gewend. Gelukkig droogt alles snel in de zomer en zijn de condities om te klimmen eigenlijk heel goed. Het doel voor deze trip: proberen om een acht te klimmen. In 2005 klom ik m’n eerste 8a en sindsdien heb ik ieder jaar minimaal één achtstegraads boulder geklommen. We zijn nu 20 jaar verder, maar om de ‘20 jaar achtstegraads’ daadwerkelijk aan te tikken, moet ik er dit jaar in ieder geval eentje klimmen. Tot nu toe was dat nog niet gelukt. Maar al vroeg in de trip klim ik de atypische Amour Noir d’Ussy Cat, waarin ik in mei al wat voorwerk deed. M’n 95^e acht, dus ook die 100 komt dichterbij.

Na deze boulder laat ik verdere achtstegraadsdoelen even voor wat ze zijn en richt ik me vooral op dagprojecten en mooie lijnen. Ondanks het koele weer gaat m’n huid sneller dan verwacht. In de tweede week klim ik continu in de ‘gevarenzone’ met rode toppen en moet ik voorzichtiger zijn dan ik eigenlijk wil. Maar ook dan komen er nog een paar mooie boulders bij.

Sanne voelt zich in het begin van de trip niet helemaal fit, maar kan op de laatste dag toch nog Millésime afmaken. In de derde sessie, ’s ochtends om 8:15 uur is het raak.

C’est Toujours pour Ceux qui Savent kost me wat moeite. Afmaken op de eerste dag lukt me net niet. De volgende ochtend gaat het in de eerste poging.

Fietsen mee naar het bos, dat bevalt de mannen wel. Op de fiets naar het kindercircuit van Télégraphe.

La Neuvième Forme in Buthiers, niet heel moeilijk, wel heel mooi.

Met m’n blessures gaat het langzaam de goede kant op. M’n hamstring blijft af en toe nog wel wat zeuren, maar afgelopen drie weken in Bleau heb ik m’n vinger helemaal niet meer gevoeld. In plaats van pijntjes van binnen, was m’n huid dit keer de zwakste schakel. In februari hebben we een weekje met goed weer. Ik heb dan een goede sessie in Tostaky assis en had gehoopt ’m in april af te kunnen maken. Dat liep helaas wat anders. Na de eerste sessie op dag 1 – met een nieuwe highpoint – waren m’n vingertoppen dusdanig dun, dat ik de rest van de trip eigenlijk achter de feiten aan liep. Een paar keer neem ik twee rustdagen, maar dat bleek eigenlijk niet voldoende. Halverwege de trip loopt de temperatuur flink op en voelt het als zomer. Dan wordt het automatisch wat rustiger aan doen.

Ondertussen ben ik ook gestart in Rencontre du Troisieme Type assis. Ook hierin maak ik alle passen en goede links. Maar als ik na de hete dagen terug ga voor sessie drie om ‘m af te maken, loopt het niet zoals ik wil. Dan wordt het zoeken naar de juiste balans. Wanneer rust je? Wanneer probeer je het opnieuw? Of is het tijd om wat anders te klimmen? Uiteindelijk besluit ik om beide boulders even te parkeren en kies ik voor de laatste optie.

Slechts drie klimdagen in ruim anderhalve week Bleau, dat valt wat tegen. Het regent niet veel, maar de miezer die op sommige dagen wel valt gooit gelijk voor langere tijd roet in het eten. Die zomer in Bleau is echt zo gek nog niet… In ieder geval een stuk beter dan de gemiddelde decembermaand.

De pijntjes van oktober zijn helaas nog niet weg, maar het gaat inmiddels wel stukken beter. Mede daardoor had ik geen grote plannen. Twee van die drie goede dagen schijnt de zon volop, dat is wel gelijk genieten. En gelukkig halen we ook het maximale uit de dagen waarop het klimbaar is. 

De condities vallen dubbel tegen in de herfstvakantie; het is vrijwel iedere dag zeer mistig tot ver in de middag. En ik zelf heb al een tijdje last van wat pijntjes. M’n linker hamstring doet al maanden pijn. En een paar weken voor Bleau komt daar ook nog een heel gevoelig A2-bandje bij. Gelukkig is het wel iedere dag droog en kunnen we veel buiten zijn. De dubbel slechte condities zorgen ervoor dat niets hoeft, maar alles wat kan mooi is meegenomen. Zo klimmen we nog aardig wat boulders en is de week heel ontspannen.

Afgelopen seizoen was het eerste waarin we gebonden zijn aan schoolvakanties. Gelukkig kunnen we iedere vakantie in Bleau zijn. Ook hebben we veel tijd in de zomervakantie. Vijftien jaar geleden moest ik er niet aan denken om in de hitte in Bleau te klimmen, maar mijn mindset is veranderd. Nu hébben we tijd, dus moeten we er gebruik van maken. Ook al is het warm; als je vroeg in het bos bent is er echt veel mogelijk.

Ascendência stond nog steeds hoog op mijn todo-lijst. Voor deze boulder blijkt vroeg opstaan toch niet te werken. De temperatuurverschillen tussen dag en nacht zijn in de eerste week vrij groot en dat veroorzaakt lichte condens in de vroege ochtend. Ik had het al een keer in april ervaren, maar zelfs in de droge julimaand is de wrijving op deze boulder niet goed in de ochtend. De vijfde trip naar deze traverse loopt dus op niks uit. Twee dagen later – klimdag 3 – waait het opeens onverwachts hard. Ondanks dat ik moe ben, ga ik in de avond terug. Voor het eerst weer sinds april kan ik fatsoenlijk klimmen in de boulder. Dat voelt goed. Ik heb twee goede pogingen, maar afmaken lukt nog steeds net niet. Een hittegolfje volgt, met temperaturen van rond de dertig graden. Ascendência parkeer ik even. Als ik dit in de zomer wil klimmen moet alles samenkomen. De condities van de boulder én mijn condities… Gelukkig lukken andere boulders wel. Ik haal veel voldoening uit Icy Violence, die ik op een avond in m’n eentje klim. Ook Sanne klimt een aantal mooie dingen, zoals Mégalithe.

Een dikke week later kies ik toch weer voor een ochtendsessie in Ascendência. De dag ervoor heeft het flink gewaaid, de nacht wordt koel en ik heb een paar dagen niet of nauwelijks geklommen. Voor de zevende keer naar de boulder. Ik ben iets later vertrokken; de boulder ligt toch tot het middaguur in de schaduw en ik heb goede hoop. Maar eenmaal bij de boulder valt de wrijving wederom tegen. Losse passen geen probleem, maar na twee passen is het magnesium van m’n handen. Ik besluit toch nog even te blijven en heel rustig aan te doen. Nog één keer verander ik m’n beta voor het einde.  Pas rond 10.30 uur besluit ik een ‘alles of niks’-poging te doen. Als ik er snel uitval weet ik dan het kansloos is. Maar misschien kan ik wel iets afdwingen; ik heb immers drie rustdagen gehad. Met heel veel moeite kom ik tot het einde, maar weet het – ondanks de nieuwe beta – net niet af te maken. De poging geeft wel hoop. Dus ga ik door. Twee keer klap ik hard van de greepjes af waarmee ik eerder geen problemen had. Poetsen, ventilatortje erop… Rond 12 uur de laatste poging, nummer vier van de dag. Weer door de eerste crux. Focus en door. Voor de tweede keer bereik ik de kneebar op het einde. Maar waar ik het in april daarna nog weggaf, weet ik dat het nu gaat lukken. Een langer project dan verwacht. Een traverse zelfs. Maar wel een hele mooie.

Na de twee weken Bleau in juli zijn we twee weken thuis om te werken. En in augustus zijn we weer twee weken terug. Ik heb m’n zinnen gezet op Mundaka, die ik op de laatste (regen)dag in juli met Yume was gaan zoeken. Geen kindvriendelijke omgeving, dus ga ik twee keer in de vroege ochtend alleen op pad. De boulder eindigt in een soort crack met een honingraadstructuur met rare pockets. Eigenlijk niks voor mij. Maar al snel vind ik een methode om de pockets te vermijden en klim ik de boulder in twee delen. De motivatie om het af te maken in de zomer ontbreekt echter. Eerst is het heel heet, dan weer vallen er regelmatig wat buien. Ik heb weinig zin om het goede moment af te wachten. Liever nog wat andere boulders.

De zitstart van Mastodon lukt verbazend snel en voelt als 7c. Le Chasseur is een mooie nieuwe 7c. Ingenuity blijkt een rechttoe-rechtaan halboulder. En La Princesse 7b leek me net wat te spannend in m’n eentje… 

Twee keer een week Bleau in mei; eindelijk goed weer, hoopten we. Dat viel tegen. In de eerste week (eind april/begin mei) hebben we maar vier echte klimdagen. Ik probeer Ascendência. Een traverse, maar wel een mooie, logische lijn. Het lukt me net niet om ‘m af te maken; in sessie 2, op de laatste droge momenten van de week, val ik op de allerlaatste pas.

Twee weken later gaan we terug. Ima, Colum en Maeve komen voor een dikke week over vanuit Squamish. Veel doelen stel ik me daarom niet – alleen Ascendência afmaken zou mooi zijn. Helaas word ik twee dagen voor vertrek ziek en kamp ik ook de eerste vier dagen in Bleau nog met koorts. Gelukkig is het weer beter dan voorspeld en hangen we vrijwel iedere dag in het bos. 

Halverwege de week voel ik me beter, maar dat de energie nog niet helemaal terug is merk ik meteen als ik Ascendência weer probeer. Met moeite kom ik halverwege. Ik besluit de boulder te laten varen voor de rest van de week en maar te klimmen wat er mogelijk is.

In 2013 klom ik Ubik. Dat kostte me toen behoorlijk wat moeite. Twee jaar later probeer ik de zitstart. De passen kon ik toen redelijk snel maken; meermaals strandde mijn pogingen toen op de campuspas van Ubik. Uiteindelijk gaf ik op.

Acht jaar later, in januari van dit jaar ga ik terug met nieuwe beta. Ik wil checken of ik de toehook kan leggen die ik in de filmpjes zag, zodat ik niet meer hoef te campussen. Dat lukt. De passen van de zitstart herhalen lukt echter niet, mede door een schouderblessure. Toch weet ik genoeg; Ubik assis gaat weer op de lijst. 

In de zes weken tussen begin januari en onze trip in februari doe ik er alles aan om m’n schouder te zo snel mogelijk te laten herstellen. Met wat hulp van de fysio merk ik gelukkig snel progressie. Tijdens de eerste sessie in februari maak ik weer alle passen van Ubik assis. 

De rest van de week is er slecht weer voorspeld. Gelukkig krijg ik na twee rustdagen toch weer een kans om terug te gaan. In deze sessie klim ik voor het eerst door de zitstart en strand ik bovenin. Ik mis telkens net de spanning om het randje te pakken. Na een lange sessie moet ik opgeven. 

De volgende dag is het onverwachts tóch droog. Ik ben moe, maar dagen uitkiezen om te klimmen is er deze trip niet bij. Tegen verwachting in pak ik deze sessie voor het eerst het kleine randje. M’n voet gaat omhoog en ineens tik ik naar de sloper. De condities zijn echter niet goed en ik voel totaal geen grip. De sloper ernaast bijpakken gaat net goed, maar ik kan niet verder omhoogkomen om naar de verlossende greep te gaan. Dan maar opzij… Verkeerde keuze. Op een plek waar je niet meer mag vallen, gebeurt het toch. Van schrik zet Sanne de camera meteen uit. De pogingen daarna gaan bergafwaarts.

Veel regen volgt, maar twee dagen later hebben we wederom een droge ochtend; een kans om het recht te zetten. Ik weet dat één poging genoeg zou moeten zijn. Die verloopt vlekkeloos. Met volledige controle kom ik aan op het randje. Maar als ik met rechts de knijper iets beter wil pakken, knal ik er volledig onverwachts vanaf. Wat was dat? Als ik naar mij vinger kijk, weet ik het. De hele vingertop van m’n wijsvinger ligt open. Dat gaat wel even duren.

In de weken die volgen krijg ik Ubik niet uit m’n hoofd. Op m’n werk, op de fiets; ik hoef maar naar m’n vinger te kijken en m’n gedachten zijn bij de boulder. Het duurt een week of twee voordat m’n huid weer dicht is. En nog een extra week voordat ik er weer zonder zorgen mee kan klimmen. Ik voel me fit en kan niet wachten tot de volgende mogelijkheid om weer te proberen. Hopelijk is het eind maart nog niet te warm.

Voor het eerst in lange tijd rijd ik eind maart alleen naar Bleau. De voorspellingen zien er niet goed uit, maar ik ga ervan uit dat ik minimaal één sessie in Ubik kan doen. De volgende ochtend sta ik om 6:45 op en iets na achten sta ik al onder de boulder. Het waait flink en de boulder is in topconditie. Ik voel me ook goed. En heb stiekeme hoop dat het deze keer wél snel gaat lukken. Makkelijker dan ooit tevoren maak ik de passen van de zitstart. Maar ik wil té graag. In plaats van de toehook te leggen, ga ik gelijk met rechts naar de knijper. Ik heb echter zoveel over dat ik in een milliseconde besluit om te proberen of ik de toehook er toch nog in kan gooien. Dat lukt verbazend makkelijk. Doortikken naar het randje ook. Dit is precies zoals ik me afgelopen vijf weken had voorgesteld hoe het zou voelen; alsof het een 7a is.

8b is het in ieder geval zeker niet meer met deze methode. Een kleine 8a+ wellicht?

Geen moment was ik echt fit; een restantje covid, een nieuwe fikse verkoudheid, een lichte schouderblessure en in het nieuwe jaar ook nog koortsachtig. Het weer was ook niet al te best; zeker in het begin van de trip veel miezer met maar af en toe een goede droge dag. De boulders die ik wil klimmen hoef ik daardoor niet te proberen. Het is iedere dag weer zoeken naar sneldrogende blokken. Meestal lukt dat wel en maak ik ondanks de condities nog aardig wat meters. Vanaf het begin van 2024 is het beter weer, maar ben ik zelf in mindere conditie. Met flink wat paracetamol achter de kiezen weet ik er toch iedere dag nog een paar boulders uit te persen.